Hayvan hakları gündeminde çarpıcı tartışmalar sürüyor.
Ülkemizde herhangi bir konuyu tartışırken "yaşam hakkı" neden birincil önceliğimiz değil? Bu anlayışı kavramakta zorlanıyorum. Aldığımız tedbirler genellikle sorunu yasaklamak, yok etmek ya da gözden uzaklaştırmak üzerine odaklanıyor. Kestirme çözümlerle yetinmek yerine planlı ve programlı bir yaklaşım benimsemekte zorlanıyoruz.
Sokak hayvanlarıyla ilgili olarak planlanan çalışmalarda, hayvanların toplanıp barınaklara yerleştirilmesi, 30 gün içinde sahiplenilmeyenlerin uyutulması gibi adımlar öngörülüyor. Evet, bu tür uygulamaları gerçekleştiren ülkeler var; fakat bu, bu yöntemlerin doğru olduğunu göstermiyor.
Hayvanseverlerin basit ama etkili bir önerisi var: Sokak hayvanlarının kısırlaştırılması yoluyla nüfus artışının kontrol altına alınması. Bunun yanı sıra, barınak koşullarının iyileştirilmesi ve sahiplenilen hayvanları terk edenlere yönelik cezaların artırılması gerektiğini savunuyorlar. Kısa sürede olumlu sonuçlar alabileceğimiz bu tür bir çalışma yerine, hayvanları avlamaya yönlendiren bir yaklaşım benimseniyor. Umarım bu konu yeniden değerlendirilir ve hayvanlara zarar vermeden çözümler üretilir.
Neden yaşam hakkını kazanan canlılara saygı duyup, onların yaşam alanlarını güzelleştirmek yerine başka yollar tercih ediliyor? Bunu anlamakta güçlük çekiyorum.
{inAds}
Birbirimizin Hayatlarına Dokunuyoruz
Araştırmalar, kedilerin ve köpeklerin insanların ruh sağlığı üzerinde olumlu etkileri olabileceğini gösteriyor. Ancak bu olumlu etkileri sıralamak kolayken, olumsuz yönlerini tartışmaktan kaçınıyoruz. İnsanların kararlarını bilinçli bir şekilde vermelerini sağlamak için bu konulara da değinmek gerekiyor. Bir hayvan sahiplenmek, birkaç günlük bir heves değil, ömür boyu sürecek bir yol arkadaşlığı gerektiriyor.
Detaylara değinelim. ABD’de yapılan bir ankete göre, katılımcıların yüzde 47’si köpeklerini evde bırakırken ayrılık kaygısı yaşıyor. Anket ayrıca, evcil hayvan sahiplerinin yüzde 41’inin köpeklerini evde bırakmamak için sosyal aktiviteleri reddettiğini ve yüzde 69’unun evde kalabilmek için uzaktan çalışmayı tercih ettiğini gösteriyor.
Evcil hayvan sahipleri, ayrıca evcil hayvanlarının hastalanması veya kaçması gibi durumlarda büyük endişe duyduklarını belirtiyor.
Kaybetme Korkusu
Elbette, evcil hayvanlarımızın bizden daha kısa ömürlü olduğu gerçeği var. Bu durum, onların kaybından duyulacak büyük üzüntüyü de beraberinde getiriyor. Bazen bu, bir yakınını kaybetmekten bile daha acı verici olabilir. Ancak tüm bu duygular, hayat yolculuğumuzda karşılaştığımız zorluklarla benzerlik gösteriyor. Buradan da şu sonuca varıyoruz: Bir kedi veya köpek, sıkıldığımızda terk edebileceğimiz bir eşya değil.
İyi yönlerine de bakalım. Araştırmalar, köpeklerin yalnızlığı azaltabileceğini ve bir köpeğin eşlik etmesinin insanları daha sosyal ve dost canlısı hale getirebileceğini gösteriyor. Evcil hayvanlar, sosyal etkileşim olasılığını artırarak, kişinin sosyalleşme ve başkalarına bağlı hissetme becerisini geliştirebiliyor. İnsanlar, evcil hayvan sahibi olma deneyimi üzerinden bağ kurabilir, köpek parklarında sosyalleşebilir.
Evcil hayvanlar, tıbbi atakların başlangıç semptomlarının tespit edilmesine de yardımcı olabiliyor. Hayvan destekli terapi, birçok tıbbi durum için semptom yönetimini ve genel yaşam kalitesini iyileştirme konusunda umut vaat ediyor. Bunlar, hayatımızı kurtaran detaylar. Yani onlar bizi kurtarmak isterken, biz neden onları öldürüyoruz? Bu konuyu bir kez daha düşünelim.
